Fundamentele deeltjes

Hoe kleiner het onderdeel, des te fundamenteler het meestal is. Een stad bijvoorbeeld is opgebouwd uit gebouwen, die gebouwen weer uit bakstenen. En de baksteen is dan te zien als fundamentele bouwsteen van de stad.
Stel nu dat er een wonderbaarlijke baksteen zou bestaan. Een baksteen die, wanneer je hem aan scherven schiet of zelfs tot poeder verpulvert, binnen een fractie van een seconde vanzelf weer een baksteen wordt.
Zijn die scherven dan fundamenteler van aard dan die wonder-baksteen, omdat ze immers kleiner zijn dan de baksteen? Nee, lijkt mij. Niet zozeer de afmeting maar eerder de duurzaamheid bepaalt of iets fundamenteel van aard is. En in dit geval is de zichzelf (her)vormende baksteen duurzaam en zijn de scherven dat niet.
Zo'n wonderlijke baksteen lijkt wel een ziel te hebben, een geest te zijn. Niet alleen een vorm, maar ook een vorming. De scherven zijn hooguit materiaal dat die baksteen-geest gebruikt om zich te vormen.

Het proton en ook het neutron zijn zulke wonderlijke bakstenen. Natuurkundigen schieten protonen in deeltjes-versnellers aan flarden met als gevolg een regen van kleinere deeltjes. Echter, binnen een fractie van een seconde verenigen die scherven zich weer tot een proton, alsof dat proton een zelfvormende geest is. En men bouwt ook steeds krachtiger deeltjes-versnellers, zodat men wellicht op den duur zo'n proton tot 'poeder' kan verpulveren. En ook dat 'poeder' zal zich dan binnen een fractie van een seconde weer verenigen tot een proton.
Op dit moment beschouwen natuurkundigen die proton-scherven als fundamenteler van aard dan de protonen zelf, omdat ze immers kleiner zijn. Ze proberen dan die scherven op allerlei manieren wiskundig te ordenen, in de hoop wetmatigheden te ontdekken. Maar de enige echte wetmatigheid die men dan vindt, is dat er altijd weer vanzelf een proton te voorschijn komt, binnen een fractie van een seconde.

Ik denk dus dat protonen, neutronen en elektronen de meest fundamentele bouwstenen van onze werkelijkheid zijn. Het 'bestaan' van quarks (drie in elk proton) heeft mogelijk te maken met het feit dat een proton een drie-dimensionaal ruimte-tijd gebeuren is.
Verder ben ik van mening dat het zinnig is om onderscheid te maken tussen binnen- en buitenruimte. Buiten de atomen ervaren we de ons allen wel bekende buiten-ruimte, met de even bekende drie ruimtedimensies. Binnen de atomen bestaat binnen-ruimte met drie binnen-dimensies, en met dus zes binnen-richtingen (zie meer hierover elders op deze website).

Forces.
Binnen- en buiten-richtingen.

Er zal dan ook een karakter-verschil bestaan tussen zeg maar uiterlijke kracht als de elektro-magnetische kracht en innerlijke kracht als de sterke kernkracht. Het is alsof de tijd-richting binnen de atoomkern tegengesteld is aan de tijd-richting buiten atomen. In de buiten-ruimte vallen de grotere dingen op den duur vanzelf uiteen in kleinere deeltjes. In de binnen-ruimte echter vallen de kleinere fragmenten vanzelf tezamen in protonen. Een proton aan flarden schieten, is dan als het ware dat proton naar het verleden schieten; het zal dan zo snel mogelijk weer in het heden proberen te verschijnen.

De natuurkunde is volgens mij dus bijna af, de Theorie van Alles is er al, bijna. Immers het standaard-model waarin de deeltjes worden onderverdeeld in de drie groepen, fotonen en familie, elektronen en familie en ten derde quarks, werkt goed.
Echter die theorie is niet de Theorie van Alles maar slechts de Theorie van de Baksteen. En zoals begrip van de baksteen niet de stad verklaart, zo verklaart begrip van het proton-elektron paar niet de natuur.

Alleen de zwaartekracht laat zich moeilijk vatten binnen dat standaard-model. En dat komt mogelijk omdat zwaartekracht niet veroorzaakt wordt door massa, zoals algemeen wordt gedacht, maar veroorzaakt door een variatie in de snelheid van het licht (zie elders op deze website; Fysica I.5). En als ik dat goed zie, dan kan men ook de zoektocht staken naar het bestaan van onzichtbare materie; de hoeveelheid zwaartekracht in de kosmos is namelijk veel groter dan de hoeveelheid zichtbare massa kan veroorzaken; en dus moet er veel meer massa zijn, denkt men, indien massa de oorzaak is van zwaartekracht.

Wat ik met dit stukje ook wil zeggen, is dat het volgens mij weinig zinvol is om al maar krachtiger deeltjes-versnellers te bouwen, om protonen uiteindelijk tot 'poeder' te verpulveren. We kunnen die miljarden beter besteden om de armen der aarde uit het slop te helpen.

Jan Helderman
6-11-3

Fabiker.

Naar SiteMapVersie Fabc.nl
(als je deze pagina 'stand alone' ziet)